Warszawa, jako stolica i największe miasto (prawie 1. 300 tysięcy mieszkańców w 1939), jest symbolem oporu i centrum konspiracji. Staje się obiektem głównego ataku niemieckiego. W mieście i okolicach mnożą się aresztowania, egzekucje i masowe mordy (Wawer 1939, Palmiry 1939 - 1940, Las Kabacki 1939, Las Sękociński 1942). Od końca 1943 do lata 1944 zabito ok. 4300 Polaków, głównie przedstawicieli elity narodu. Uliczne łapanki tworzą aurę zagrożenia życia. Od października 1941 pod karą śmierci ludności żydowskiej nie wolno opuszczać getta, a Polakom udzielać im pomocy.